Rozdz. IV cz. III

Rozdz. IV cz. III

- Zginiesz w cierpieniu, bólach i straszliwych mękach Snape – syknęła tonem jakim on sam straszył uczniów.

- Bawisz się w Sybillę ? Jeżeli jesteś tak uzdolniona jak ona w tej dziedzinie to raczej nie liczyłbym na nic. – Odpowiedział  nie mogąc się powstrzymać przed posłaniem jej uśmiechu. Zmrużyła oczy i rzuciła niewerbalne zaklęcie rozbrajające, którego się nie spodziewał.

- I co? Zabawimy się profesorku ? –teraz to on zmrużył oczy, ale nie zdążył zareagować, bo ta wariatka się na niego rzuciła. Po prostu- w mugolski, chamski sposób kopniakiem powaliła go na ziemię, złapała za ręce i zapierając się nogami, cisnęła nim do wanny.

- Mało przyjemne, prawda ? Jesteśmy kwita, czy będziemy sobie umilać dalej życie drobnymi przyjemnościami. – stanęła nad brzegiem wanny i wpatrywała się w niego z zadowoloną miną.

- Zastanowię się, a teraz radziłbym ci się ubrać, bo ta twoja pożal się boże szmatka pokazuje wszystko co możesz pokazać. A z tej perspektywy zapewniam cię, że widok jest całkiem niezły.

- Ty chamski wredny nietoperzu, musiałeś mnie obudzić w tak brutalny sposób? – zakryła ręką strategiczne miejsce na klatce piersiowej, ale stała dalej.

-  Czy ciebie ktoś kiedyś budził ? Może następnym razem nie pij wieczorem, i zdejmij zaklęcia ochronne. Gdyby nie one już dawno bym cię dobudził ty stuknięta dziewucho ! – wydarł się, ale dalej miał w oczach wesołe iskierki.

- Nie wierzę, że taki czarodziej jak ty nie mógł sobie z nimi poradzić. Kłamiesz Severusie, i dlatego czeka cię straszliwa przyszłość.

- Jak na razie to ciebie czeka ciężki poranek więc rusz to wielkie dupsko, wskakuj w dres i idziemy na błonia.

- Poranek to ja już miałam ciężki – wymruczała pod nosem.

- Za dziesięć minut widzę cię w kuchni, jak nie to po  ciebie przyjdę.

- Dobra, nie unoś się tak bo się zagotujesz.

- Granger, jeżeli.. – zaczął ale już jej nie było.

Severus stwierdził, że już dawno się tak nie ubawił jak od wczoraj. Miał towarzyszkę do rozmów, która rozumiała co się do niej mówi, a w dodatku towarzyszka miała całkiem miłą aparycję. Jedyną osobą, z którą do tej pory rozmawiał był Rookwood, no ale ten wyglądał gorzej od samego Seva, więc jak na razie bilans zysków był większy niż strat. Wychodząc z wanny zastanawiał się jeszcze skąd ona zna sztuki walki.

Osuszył się zaklęciem i ruszył do kuchni. Po kilku minutach dotarła Hermiona. Również w szarym dresie, obcisłym topie na ramiączka  i butach do ćwiczeń.

Zlustrowała Snape spojrzeniem i stwierdziła, że jest dobrze zbudowany, przez koszulkę widać było mocno rozbudowane ramiona, ale w sposób który nie odstraszał, miał silne długie ręce z widocznie zarysowanymi mięśniami. W dodatku wyglądał zdecydowanie korzystniej niż w tym swoim worku, którym zamiatał szkolne korytarze. Dalej mu się przyglądając wypiła dwie szklanki soku pomarańczowego, coś jej nie pasowało w jego wyglądzie, ale mózg spał, rozum ukrył się głęboko a dedukcja miała kaca więc nie mogła się skupić.

- Rozumiem, że po wczorajszym incydencie w łazience nie możesz oderwać ode mnie wzroku. Jeżeli masz takie życzenie, dzisiaj możesz mi towarzyszyć w kąpieli. – wykorzystamy trochę wczorajsze zajście, będzie wesoło- pomyślał Sev.

- Uważaj, żebyś  się nie zadławił tą wesołością.. – głosik w głowie był bezlitosny od samego rana, z resztą to ten sam Severus więc czego można się spodziewać po monologu z własnym „ja”.

- Jesteś chory. Chory i zboczony… albo potrzeba ci kobiety, a jak nie kobiety to kota.- odparowała Hermiona, a wredne „ja” dopowiedziało- smacznego Severusie, właśnie stoi ci w gardle twoja wesołość.

 - Chodźmy już, mamy do  pobiegania. – rzucił wychodząc z kuchni.

Doszli na błonia w ciszy, oboje stwierdzili, że jest za rano na kontynuowanie utarczek słownych.

Stanęli, na polance nad brzegiem jeziora i Severus zaczął się rozciągać. Hermiona poszła w jego ślady i po 20 minutach, obydwoje byli gotowi.

- Ruszamy ? Jeżeli dasz radę zrobimy dzisiaj 6 km truchtem. Ocenię twoje możliwości i zobaczymy co  mogę włączyć od razu do treningu. Ja robię co drugi dzień 10-15 km, czasami pływam w jeziorze, podciągania, podskoki, przysiady i pompki. Jakieś pytania ?

- Nie, ruszaj.- Hermiona była zła jeszcze za poranną przymusową kąpiel.

Snape ruszył przodem, ona z kieszeni wyjęła mp3 i z ulubionym rock’iem potruchtała za nim.

Około godziny później, po dobiegnięciu w okolice boiska i zrobieniu serii ćwiczeń to ona pierwsza się odezwała.

- Jaki werdykt mistrzu? Długo będziesz mnie jeszcze sprawdzał ?

- Nie, mogłaś mnie uprzedzić, że kondycję masz w lepszej formie niż przypuszczałem nie robiłbym z siebie idioty.

- Miło było popatrzeć, poza tym nie pytałeś. Stwierdziłeś, że muszę odbyć trening. Nie zaprzeczyłam, bo faktycznie przyda mi się trochę ruchu, jednak nie jestem z typu siedzącego. Biegam odkąd nauczyłam się chodzić, ćwiczę raz czasami dwa razy w tygodniu więc nie jestem zielona.

- Cóż, mój błąd. W takim razie nie marnujmy czasu na pierdoły tylko zabawimy się jak sama rano zaproponowałaś. Teraz jestem przygotowany, walczymy wręcz bez użycia różdżek. Po powaleniu na ziemię zaczynamy od nowa.

- Tak jest panie generale. – była w zdecydowanie lepszym humorze, nikt nie wiedział, że uwielbiała biegać, owszem wiedzieli że trenowała sztuki walki od małego i taniec, ale to bieganie dawało jej prawdziwą radość. Zawsze w razie kłopotów, czy poszukiwania rozwiązań zagadek szła pobiegać. Wyzwalało to w niej hormony szczęścia, które już zaczynały swoją pracę.

- Poczucie humoru masz wrodzone, czy nabyte i po prostu zaraziłaś się nim od Weasley’ów ? Poziom ten sam..

- Przynajmniej dwa razy doprowadziłam cię do szczerego rozbawienia więc nie przesadzaj. Z resztą skoro się śmiałeś to poczucie humory mamy podobne.

- Śnisz Granger. Moje poczucie humoru jest wysublimowane, dostojne..

- taaa ponure, takie typowo wężowate chciałeś powiedzieć ? Krzywda innych najlepszą rozrywką.

Na te słowa Severus spiął się cały, i z pełną powagą odrzekł :

- Skoro uważasz, że tak jest to po co ta rozmowa.

- Severusie to był żart. Może trochę nie na miejscu, ale żart. Jeżeli cię uraziłam to przepraszam.

- Wym Gryfoni zawsze uważaliście, że Ślizgon znaczy zły, brudny, i niegodny zaufania a wyobraź sobie, że mogę podać ci kilka nazwisk gryfońskich howańców, których poczucie humoru daleko odbiegało od dobrego smaku i zdrowego rozsądku.

- Rozumiem, że masz na myśli Huncwotów.

- Och to były jednostki wybitne i uwierz mi nic nie sprawiało im więcej radości jak upokarzanie innych. Jeżeli nie wierzysz zapytaj Minerwy, ona potwierdzi moje słowa.

- Dlaczego miałabym ci nie wierzyć? Przypominam, że ci ufam i szanuję twoją osobę. Jak mniemam możesz mieć z tym problem, jednak doskonale wiesz, że moje słowa nie były kłamstwem.

- Owszem, mam z tym pewien problem, ale nie duży. Wyobraź sobie, że mało kto obdarowuje mnie zaufaniem, o szacunku nie wspomnę. Oczywiście rozumiem to, pewne sprawy z przeszłości rzucają jak wiesz raczej ponury cień na moją osobę.

- Przeszłości nie cofniesz. A z tego co zauważyłam, to  odkupujesz swoje winy już tak długo i z takim poświęceniem, że mnisi by się mogli od ciebie uczyć.- To powiedziawszy, rzuciła się na niego i powaliła na ziemię.

- Kurwa, co jest?- Snape był w szoku, powaliła go dziewczyna o połowę mniejsza od niego

- Jeden zero przystojniaku. – zachichotała Herm

- Ooo jednak Gryfonka w każdym calu.. atakować bezbronnego. Zagranie całkowicie nieczyste i niehonorowe.

- Znalazł się ten co gra czysto i honorowo, wystarczy przypomnieć poranek, i twoje honorowe zagrywki.

- Dwa razy mnie usadziłaś, ale tylko dlatego że całkowicie się tego nie spodziewałem. Zobaczymy jak ci pójdzie teraz. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu, i skoczył do przodu.

Hermiona nie miała szans, po chwili leżała na ziemi, przyciskana kolanem Severusa.

Dobry jesteś – pomyślała.

- Jeden jeden- odparł i pomógł jej się podnieść.- element zaskoczenia zawsze działa na korzyść atakującego i jak widzę nie muszę ci tego powtarzać. Jakie sztuki walki masz opanowane i w jakim stopniu ?

Hermiona  zlustrowała towarzysza od stóp po czubek głowy i wreszcie do niej dotarła informacja co z nim jest nie tak dzisiaj. Włosy, lekko kręcone i spięte na karku gumką, z wrażenia aż zacmokała.

- Chcę wiedzieć ? – ostrożnie zapytał?

- Nie chcesz. Znam szermierkę w stopniu mikrym jeżeli można tak powiedzieć. Karate i aikido w jakim stopniu, to będziesz musiał się kiedyś sam przekonać, nie skończyłam nauk. W 5 klasie zrezygnowałam. 

W wakacje miałam za dużo zajęć i na dodatkowe lekcje walki brakło mi czasu. Uczyłam się od małego. Ojciec mnie zapisał twierdząc, że dziewczyna musi umieć się bronić.

- Nie powiem, jestem pod wrażeniem. To zaoszczędzi nam kupę czasu, ale ostrzegam cię, że jeżeli jeszcze raz powalisz mnie na ziemię, poranna kąpiel wyda ci się niewinnym żartem z mojej strony.

- Czyżby samcza duma ucierpiała, a może nietoperze ego samo ze złości się pokąsało?

- Wracamy, twoje towarzystwo źle wpływa na moją osobę.

- Źle? Ja bym powiedziała, że raczej dobrze. Włosy masz ładnie wyszorowane, lekki zarost dodaje ci uroku mrocznego osobnika, a nie... tego masz w nadmiarze. Wydaje mi się, że raczej jest na plus.

- Uduszę cię, przestań stroić sobie ze mnie żarty. Zdajesz sobie sprawę, że jestem trzecim najpotężniejszym czarodziejem w tym kraju?

- Oo tak i skromnym nie zapomnij dodać..

- Więc zastanów się, w jaki sposób mogę umilić ci życie.- kontynuował nie zwracając uwagi na jej małą złośliwość.

- Proponujesz mi coś ciekawego, czy kłapiesz ozorem po próżnicy?

- Mówię żebyś się zastanowiła.. – wysyczał cicho.

- Dobra, nie sycz bo się wężowate zlecą z okolicy.

- Wracamy mam dość jak na poranek, poza tym  zgłodniałem.

- Ok, to kto pierwszy ten ma łazienkę dla siebie najpierw. I ruszyła przed siebie biegiem. Severus dogonił ją bez problemu i nawet nie okazując zmęczenia biegł koło niej. Mijając prof. Sprout która szła do małych mandragor powiedzieli dzień dobry i przyspieszyli. Już w korytarzu do jego kwater, Snape puścił oko Hermionie, uśmiechnął się i popędził zostawiając ją w tyle..

Przegrała z kretesem.