Rozdz 18 cz II

Miłego!!
Krótko, jest reszta ale muszę ją poprawić :)
czarnapantera :)


Miligos dotarł  do smoka i z podziwem patrzył na Hermionę, w samym środku zaklecia. Wygladalo to niesamowicie, a zarazem przerazajaco.
Ogień pochłaniający dziewczynę, oplatający całe jej ciało, płomienie na falujących włosach. Osoba nieobeznana w takiej magii mogłaby chcieć ją ratować, alchemik wiedział że  przerwanie kręgu grozi śmiercią  osoby w środku.  Jeżeli  Hermiona przeżyła moment zamknięcia duszy w krysztale, to teraz już nic jej nie groziło. White całkowicie pogrążony w recytowaniu zaklęcia nie okazywał żadnych oznak poza ruszającą się paszczą z której płynęły obce słowa. Kiedy Mil usiadł koło niego,  ten otworzył oko i przesłał mu myśl, żeby był gotowy do podania mikstury wzmacniającej i czegoś na obniżenie gorączki. Mil mentalnie przytaknął i wyjął ze swojej torby potrzebne mikstury. W tym samym momencie zaklęcie zostało skończone i Hermiona opadła na ziemie. Alchemik poderwał się na nogi i dopadł do dziewczyny wlewając jej rożne mikstury do gardła. Wysłał tez zaklęcie sprawdzające, chciał wiedzieć co z dzieckiem,  na szczęście  wszystko było dobrze. Herm ocknęła się i pierwsze co zrobiła to obejrzała na wyciągniętej ręce dwa kryształy, z czego jeden ciemno zielony.
- Rozumiem, ze się udało?
- Jak najbardziej.- odparł smok -  A teraz siadaj i zjedz coś porządnego.
 Mil rozmawiał właśnie ze skrzatem o kolejnych porcjach, które ten ma dostarczyć na polanę.
Hermiona nie była głodna, gdzieś z tyłu głowy widziała obraz małego chłopca o czekoladowych włosach i czarnych oczach, zadziwiająco podobnego do Severusa. Spojrzała na trzymane w ręce kryształy, i jakiś niepokój przeszył ją na wylot.
- White, czemu mam dwa kryształy?
- Zjedz coś najpierw, będziemy mieli dużo czasu na rozmowy.
- Nie jestem głodna, zjem tylko zupę i nic więcej, ale to za chwilę. - groźnie spojrzała prosto w wielkie ślepia. - Co się stało, że mam dwa kamienie?
- To bardzo proste, i wydaje mi się, że ty wiesz najlepiej.
- Nie bardzo wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że dwa kamienie to dwie dusze. Ale ja mam jedną duszę prawda? Ludzie nie mogą mieć dwóch dusz w jednym ciele, to przecież czarna magia, a Morgana powiedziała mi, że nie mam w sobie czarnej magii, więc albo ona się pomyliła, albo nie zerwała zaklęcia z Malfoy'em i dalej mnie nachodzi jakoś, ale ja tego nie odczuwam, albo..
- Dość- powiedział smok. - nie nakręcaj się tak, każda z twoich teorii mogłaby być prawdziwa, ale nie jest. Otóż rozwiązanie tej zagadki jest bardzo proste. Jesteś w ciąży.
- W czym ? - Hermiono zrobiła zdziwioną minę
- W stanie trwającym około 9 miesięcy, kończącym się narodzinami twojego dziecka. Ciąża. - White szeroko się uśmiechał ukazując rzędy białych zębów.
- Ale jak to się stało? - Miligos parsknął, widząc, że dziewczyna jest bliska płacza a gadzina za nic ma jej szok, postanowił jej pomóc.
- Herm, przecież wiesz skąd się biorą dzieci.. - powiedział, ale zanim zdążył dokończyć dziewczyna zerwała się na równe nogi, wręczyła Milowi kamienie, i pognała do zamku jakby ja goniło stado dementorów.
White na ten jawny bunt ryknął śmiechem, a i Mil musiał przyznać, że cała sytuacja miała w sobie jakiś komizm. Mina mu zrzedła w tym samym momencie co smokowi, i obaj równocześnie powiedzieli.
- Severus!
**************************
Hermiona szła przez błonia i łzy ciekły jej po policzkach. Nie takiego rozwoju wypadków się spodziewała, miała zrobić dwa tytuły, rozwinąć karierę, stanąć na nogach, wyjść za mąż i dopiero urodzić dziecko. Była lekko rozgoryczona, że ktoś popsuł jej plany. A ten ktoś, jeszcze nie wiedział jak poważna rozmowa go czeka. Jeżeli chociaż przez chwilę pomyśli, że zrobi z niej kurę domową to ona go zamieni w kurę.  Doszła do bramy, w której minęła Minerwę z Morganą, i nawet nie zaszczyciła ich spojrzeniem. Mijając spytała tylko gdzie jest Snape. Morgana uśmiechnęła się szeroko a Minerwa patrzyła za swoją lwicą z  niedowierzaniem.
- Ciekawe co on znowu zrobił, że tak podpadł Hermionie. Mam nadzieję, że nie będzie z tego jakiegoś strasznego problemu.
- Na pewno nie, moja droga. Wyjaśnią sobie wszystko, są młodzi, energiczni.
- Idziemy do lochów, zobaczyć co się stanie z Severusem? Może trzeba będzie go ratować, przed rozszarpaniem - Morgana zaczęła się śmiać i pociągnęła koleżankę w stronę schodów.
W tym czasie Herm wpadła do Sali Eliksirów
- Wynocha wszyscy z sali, NATYCHMIAST!! - drugi raz powtarzać nie musiała.
Uczniowie uciekli, nie odwracając się żeby nie kusić losu.
- No mój drogi, mam ci coś do powiedzenie.- zrobiła krok w jego stronę.
Sykstus uśmiechnął się i wyciągnął ku niej ręce. Był przekonany, że chce mu zmyć głowę, za picie z Sevem.. Gdyby tylko wiedział, jak bardzo się mylił, może zdążyłby uciec. Jego gest zdenerwował Hermionę jeszcze bardziej i miotnęła w niego zaklęcie.
- Hermiono, poczekaj wyjaśnię ci, to nie tak, to nie moja wina.. - jedno niefortunne zdanie, i Sykstus wsiał do góry nogami pod sufitem bez możliwości wydania jakiegokolwiek dźwięku.