Rod. XIII cz. II

Tym które czytają bloga - DZIĘKUJE :)


 Severus Snape wszedł do swoich komnat w momencie kiedy Hermiona dusiła Sykstusa. Osłupiały Mistrz Elikisirów przez chwilę nie był w stanie zareagować, jednak sina twarz brata przywróciła mu zdolność szybkiego działania. Doskoczył do dziewczyny i ściągnął ją z chłopaka. Herm przez chwilę zawisła bez ruchu w ramionach swojego mentora by po chwili rozorać mu twarz paznokciami. Sev poluźnił uścisk i to był błąd. Wyrywając się, wymierzyła mu solidnego kopa między nogi, by po chwili podciąć go i rzucić się na niego z pięściami. Próbowała odebrać mu różdżkę, ale była za daleko. Wymierzyła mu dwa solidne prawe sierpowe  i poprawiła lewym. Zaczęła okładać go po żebrach, jednak Severus w końcu odzyskał rozum i unieruchomił dziewczynę. Przerzucił ją nad sobą i wykonał koziołka, w ten sposób teraz to ona leżała pod nim. Spojrzał jej w oczy i stwierdził, że są dzikie. Czarne jak noc, bez żadnego wyrazu. Spróbował wedrzeć się do jej umysłu, zobaczył jednak tylko ciemność, i siebie samego we krwi z poderżniętym gardłem. Usłyszał też śmiech, tak wyraźny że dostał od niego gęsiej skórki.Znał doskonale ten żabi rechot, Lucjusz Malfoy śmiał się tak podczas zabaw śmierciożerców w wiosce mugoli kiedy gwałcił i torturował nastoletnie dziewczynki. Severus opuścił już prawie umysł Hermiony, ale jakaś lekko widzialna myśl przemknęła tuż koło niego. Zagłębił się z powrotem i skierował w jej kierunku. Po chwili dotarł do tafli wody. Spróbował ją przejść lecz stawiała opór, by po chwili rozstąpić się tuż przed jego nosem. Wszedł za wodną kotarę i zobaczył Hermionę z książką w ręku siedzącą w jego gabinecie przed paroma dniami. Uśmiechnęła się do niego i powiedziała.
- Mamy problem Sev, bardzo duży problem.
- Hermiono co się dzieję?
- Lucjusz Malfoy przejął kontrolę nad częścią mojej osobowości. Nie wiem jakim cudem, ale dyryguje moją mroczną częścią i wyzwala ją w stu procentach. Gdyby nie zdolności w oklumencji jakie posiadam, już byłabym zapewne bezpowrotnie uwięziona w sidłach własnego umysłu.Coś musiało się wydarzyć kiedy byłyśmy przetrzymywane, jakieś zaklęcie albo urok.
-Wiem, co się wydarzyło.
-Skąd wiesz? Hermiona wstała z fotela i zaczęła zbliżać się w jego stronę.
- Przesłuchiwałem świadka, i niech to ci wystarczy. Ronald rzucił na ciebie zaklęcie spętania dusz.
Do tej pory nie miałem z nim styczności, tylko pogłoski. Cóż można by rzec, że Potter coś podobnego przeżywał kiedy Voldemort opanował jego umysł podczas walki w ministerstwie. Chłopak chciał zabić Albusa, ale przezwyciężył wpływ Czarnego Pana. Jak to wyglądało u ciebie?
- Spałam, i we śnie Malfoy zaczął mi majstrować w głowie, czułam go ale nie mogłam nic z nim zrobić. W końcu kawałek mojego ja zaczął mnie wciągać w najdalsze zakamarki umysłu. Już się bałam, że będzie po mnie, ale Sykstus chyba coś zauważył, i musiał się odezwać bo raptem mroczna zostawiła mnie i rzuciła się na Syka. Tyle tylko, że bez mojej wiedzy. Słyszałam jak Malfoy każe jej go zabić gołymi rękoma. A potem zwrócił uwagę na tę moją część z którą teraz rozmawiasz. Chciał mnie osaczyć, ale udało mi się podnieść resztkami sił mur obronny i tak liczyłam, że ktoś się pojawi. Nie wiem nic co zrobiłam, nic nie widzę  i nie mogę się wypowiedzieć na głos, mało tego nawet odbiór słuchu jest zakłócony. Mam przesrane Severusie.
- Raczej chwilowo tak, będę zaglądał do ciebie żebyś nie zwariowała.
- Nie to jest wykluczone. Malfoy podsłuchuje wszystko, nie jestem pewna czy teraz też ale im mniej wie tym lepiej.
- Kurwa, pierdolony padalec urwę mu łeb przy samej dupie.
- To na razie też odpada. Raczył mnie poinformować, że wraz ze swoją śmiercią zabierze kawałek mojej duszy ze sobą, a wiesz co to oznacza. Nie chciałabym stać się skorupą i utknąć to na zawsze. Idź do Miligosa niech rzuci wici wśród swoich. Może oni pomogą. A teraz idź bo nie mogę się skoncentrować na barierach i czuję jak Malfoy w nie skrobie.. I uważaj pierwszą moją ofiarą masz być ty. Widziałeś co szykuje dla nas, a teraz ... Idź już.
Severus Snape wypadł z głowy Hermiony z takim impetem, że walną w przeciwległą ścianę. Hermiona natychmiast zerwała się z miejsca, ale tym razem był przygotowany. Jednym machnięciem różdżki związał dziewczynie ręce, prze lewitował na łóżko i przypiął do niego pasami.
Sykstus wyglądał nie lepiej od brata, był blady i wstrząśnięty.
- Severusie, ja nie mam pojęcia co się stało. Zaczęła się kręcić na łóżku i coś mamrotać pod nosem myślałem, że to koszmary. Podszedłem i powiedziałem, że wszystko dobrze, że jest w domu a ona wystrzeliła jak proca z łóżka  i omal mnie nie udusiła!
- Idź po Mila i Dumbeldora, powiedz że to pilne. Niech skorzystają z kominka w gabinecie nauczycielskim. A ty wróć tu i pilnuj jej. Sykstus z lękiem spojrzał na dziewczynę, która cały czas patrzyła na nich dzikimi oczami.
- Nic ci nie zrobi, idź już.